Truus verteld tijdens het ontbijt dat er bij hun een grote kakkerlak in de wastafel zat en dat ze die heeft verzopen. Om te voorkomen dat deze weer omhoog zou klimmen heeft ze het afvoergat afgedekt met een potje.

Na het ontbijt inpakken en daarna op weg naar het mausoleum van Ché Gevarra en zijn makkers. We gaan om beurten naar binnen want er mogen geen tassen of fototoestellen naar binnen zo hoeven we ze niet af te geven bij de dame in het hokje.

Henk roept koffie en in het centrum moet dit toch te koop zijn. We rijden het centrum in en het lijkt hier nog armoediger dan waar we al zijn geweest en aangezien we geen parkeerplek vinden met toezicht is het besluit om verder te rijden.

We zitten snel op de A1 en we stoppen bij een ranchos voor een bakkie. Truus en ik krijgen een bloem van een man, schijnt dat Cubanen flirten. De A1 lijkt wel een landingsbaan die niet is afgemaakt. Heel breed maar super slecht. Een 6-baans weg met hobbels en gaten voor amper verkeer. We zien een zeug met biggen in de berm scharrelen en er zit een groep kalkoengieren bij een dode landschildpad. We denken dat 1 van de vogels zelf ook een tik van een voertuig heeft gehad want deze zit er vreemd en versuft bij.

Nadat we de snelweg hebben verlaten komen we door kleine plaatsjes en vergeten we weer om bananen te kopen bij een stalletje want ja, die komen vast nog wel verderop. In Colliseo zie ik een oud mannetje op een kruising staan die van die opgerolde papieren tuitjes verkoopt met: ja wat zit er in? dus ik zeg: stoppen en pak 1 cuc. Opa ziet de cuc en steekt zijn hand naar mij uit maar ik pak er 3, dan kijkt hij naar het geld en ik zie dat hij niet kan wisselen. Als we duidelijk maken dat we niets terug hoeven begint hij te stralen en bedankt ons hartelijk. Ongelooflijk zelfs wij worden hier blij van en in de rolletjes zitten eigen knapperig gebakken pinda's.

Vlak voordat we de A1 verlaten stoppen we nog bij een bushalte cq liftplaats. Ook hier een bakje koffie waarin gelijk suiker zit, dus Truus bedankt. Ik besluit nog even mijn blaas te legen. Er zit zelfs iemand die je moet betalen, geen idee waarom die persoon er moet zitten maar dit is het meest spartaanse "blaasleegpunt" van heel cuba. Twee muren, twee potten, geen bril, geen deur, geen spoeling en qua bouwjaar jaar 0. Zwevend erboven laat ik mijn plasje vallen, je moet je maar aanpassen toch?

Tegen half 3 komen we aan bij ons laatste hotel. Het ziet er goed uit, de kamers zijn netje en het eten is best te doen. 's Avonds nog ff genieten van live muziek en een show en lekker te bed.

Ik besluit nog ff ons verslag te typen maar de laptop crasht, vermoedelijk een vochtprobleem dus alles met pen en papier pennen voordat ik dingen vergeet. We raken stukje bij beetje elk gevoel van moderniteit kwijt lijkt het wel.